رویا

می نشيند

      بر ايوان قرار

می خندد؛

      من هم.

×××

ندانستم

چندانكه چشم گشودم

زارى

رازى عجيب بود

×××

– چه كسى

   فريادهاى خسته ‏گان را

            بر دل خسته‏ تر نهاد

«از باد مى‏پرسم»

– آنانكه خستگى را آموخته ‏اند

«باد مى‏گويد»

×××

واژگان شفاف را

            دانه – دانه

                  در دلم مى‏ چينم

و راه مى‏ افتم

تا

در دوردست تنهايى‏ ام

       خلوتى بيابم

و مجالى

      كه بياموزم

×××

بر بال رؤيا مى‏ نشينم و

                پيش مى‏ روم

با دنيايى از مهربانى

و دلى

كه دل بدان بسته ‏ام

آنوقت جهان

       يكسره زيبا مى‏ شود

×××

با زمزمه‏ هاى تو

            بيدار مى‏ شوم‏؛

مى‏ نشينم

آنگاه مشتى رؤيا

در هواى اتاق مى‏ رقصد

×××

مانند يكى رؤيا

تو آمدى

و بر بلندترين قله قلبم

                ايستادى‏؛

آنگاه

نگاهت را

      بسويم پرتاب كردى

و من

دانستم

دل از دست داده ‏ام.